Wraca!!!!

Już dziś, za parę godzin go zobaczę.
Jak go przytulę, to chyba go uduszę.
Okropnie było bez niego. Jeszcze dzień, max dwa jakoś idzie wytrzymać, ale 4 dni to już gruba przesada.
Wczoraj, z racji Święta Edukacji Narodowej mąż miał wolne w pracy. W sumie świętowaliśmy oboje, bo ja przecież też jestem pedagogiem, a to że nie pracuje w zawodzie, to już nie moja wina :P
No i tak spędziliśmy cały dzień wspólnie...ale około godziny 16 siedliśmy w salonie przed tv i nastała cisza. Nikt nie biega, nikt nie układa klocków i resoraków, nikt nie wciska się między nas na kanapę i nie odpycha taty od mamy...to było straszne!
Jednogłośnie stwierdziliśmy, że nasze życie bez Matiego nie miałoby sensu. Nasz każdy dzień waliłby na odległość taką nudą, że chyba byśmy oszaleli.

Rzuciliśmy się na telefon i zadzwoniliśmy do teściowej. Poprosiłam, aby podała Mateuszka do telefonu.
- Hało?
- Cześć synku, kochanie moje, co u Ciebie?
- MAMA??
- Tak, mama kochanie! Co u Ciebie?
- Ceść mama!!
- No cześć! Co robisz?
- Rysia była! (Marysia była :))
- Marysia była? I co? Bawiliście się?
- Tak, na dwozie.
- No to super! a tęsknisz troszkę?
- NIE!
- A przyjedziesz jutro?
- TAK!

Razem z mężem siedzieliśmy nad telefonem i cieszyły nam się mordki.
Dotarło do nas, jaki już jest duży, samodzielny...i jeszcze bardziej dopadła nas tęsknota.
Dziś od rana wypucowałam Mateuszowi pokój. Posegregowałam klocki, poukładałam wszystkie samochody... i czekam na ten mój cały świat :)

+ EDIT

Godzina 16:15.
Na cały blok roznosi się tupot małych stóp.
Słychać krzyki, piski, śmiech i niezawodne "Mama siadać posie".
Już trzy raz stanęłam na resoraka i raz na klocka.
W salonie znów jest burdel...
Kocham to!!!!