Dobre maniery to podstawa

Mateusz słynie z tego, że w każdej wypowiedzi było słychać ton rozkazujący.
"Mama cioć!", "Mama siadać", "Mamo jeść"...
Strasznie mnie to irytowało więc za każdym razem, gdy próbował coś na mnie wymusić, odpowiadałam, że tego nie zrobię, dopóki nie poprosi. Robiłam to też z własnej wygody, bo gdybym miała biegać wszędzie tam gdzie on sobie życzy, nie miałabym czasu na zrobienie czegokolwiek.

Parę dni temu wszystko się odmieniło.
Siedzimy w salonie. Mateusz bawi się na podłodze, a ja przeglądam coś w internecie.
Nagle słyszę "Mama siadać".
Wychylam się zza komputera, a Mati pokazuje mi stanowczym gestem, gdzie mam zasiąść. Jak zwykle odpowiedziałam: "Mateuszku, nie. Jak poprosisz to usiądę". Nie musiałam długo czekać....
"Mamooo posie". Wychyliłam się drugi raz, aby się upewnić, czy dobrze usłyszałam..."Mamo siadać posie"...."No skoro prosisz, to jak najbardziej usiądę".
Od tej chwili zarzuciłam na siebie bat, z którego nie mogę się uwolnić. Jak Mateusz usłyszy z moich ust "NIE", od razu prosi.
No i co tu dużo pisać....połowę dnia spędzam na dywanie, układając klocki lub udając, że śpię razem z misiami  :)
Jedynym argumentem wyrwania się ze szponów miśków, klocków, samochodów itp, jest pójście do toalety, albo (jak na razie najbardziej działające), że idę posprzątać w kuchni, także w kuchni mam błysk, że mucha nie siada :)