I zaczęło się...

Zaczęło się to, co przypuszczałam.
"O jejku synek?? fajniej byłoby jakby była dziewczynka"
"Syyynek??? no szkoda"
"O kurde, pewnie żałujesz, że nie dziewczynka?"

Ludzie...ciąża to nie koncert życzeń.
Nie ukrywam, że posiadanie w domu parki byłoby super, ale wielkiego pragnienia o córce nie miałam nigdy. Przeszło mi przez myśl kilka razy, że fajnie byłoby ją mieć z samej ciekawości, bo przecież nie wiem jak to jest mieć córkę.
Na usg wyszedł chłopczyk i ku zaskoczeniu niektórych, nie poczułam żalu. Zaakceptowałam to od razu. Jak mój lekarz prowadzący potwierdził płeć w 100%, pokazując stojącego :) siusiaka, ucieszyłam się bardzo, a zaraz po wyjściu z gabinetu zaczęłam wyobrażać sobie jak będzie wyglądał...czy będzie bardzo podobny do Mateuszka (i taty), czy może tym razem mi się poszczęści i mały będzie choć trochę podobny do mnie. Ani przez chwilę nie żałowałam, nie smuciłam się i nie płakałam ze smutku.
Potem zaczęło się mówienie rodzinie, znajomym i posmutniałam...bo jak pomyślałam, że mam tego ich smęcenia o córce słuchać, aż do porodu to sobie w łeb strzelę. Najśmieszniejsze jest to, że niektórzy wiedzą lepiej, co ja czuję i wbijają mi, że na pewno jest mi przykro :)
Co tam zdrowie maluszka...ważne, żeby była córka.
Nie pozostaje mi nic innego, jak iść się rzucić z mostu, bo nie będę mieć córki i nie będę mogła kupować różowych ciuszków, słodkich ubranek, czesać włosów (czego nigdy nie potrafiłam i nadal nie potrafię) i gadać o babskich sprawach. No więc idę się rzucać..bo przecież żyć już nie mam po co ;)

Na koniec chciałabym Wam kogoś przedstawić...

Mój synuś w 13 tc, Jeszcze wtedy nie znałam płci, ale czułam od początku, że będzie to chłopczyk :)