Przedszkolne perypetie

Myślałam, że pójście Matiego do przedszkola będzie dla nas czymś fajnym....
Realia okazały się dość brutalne.

To, że Mati nie chce chodzić do przedszkola już wiecie.
Codziennie rano stroi fochy, prosi mnie, abym go nie zaprowadzała itp. Początkowo myślałam, że tak musi być, że minie za jakiś czas...przecież w końcu młody przekona się, że w przedszkolu jest fajnie, bo przecież nie dzieje mu się tam żadna krzywda...

No i właśnie tutaj zaczynają się moje wątpliwości.



Pod koniec września dowiedziałam się, że moje dziecko jest w przedszkolu bardzo niegrzeczne i agresywne.
Usłyszałam wtedy też, że bardzo się nie słucha, że nie robi tego co inni, co burzy harmonogram dnia. Chodziło głównie o wspólne zabawy w kółku, tańce i inne rzeczy. Po prostu nie chce w tym uczestniczyć.
Zdziwiło mnie to bardzo, bo w żłobku zawsze chętnie brał udział w zabawach i nigdy nie było z nim problemów na tej płaszczyźnie. Fakt, czasami nie chciał brać udziału w jakiś próbach, ale do zabaw zawsze był pierwszy.
Cóż miałam zrobić? Wysłuchałam wszystkiego z pokorą i olałam temat...nie widziałam w tym po prostu nic niepokojącego.

Kolejnego dnia przypadkowo wyjrzałam przez okno i akurat trafiłam na czas, gdy grupa Matiego była na dworze. Tego dnia było bardzo zimno i przede wszystkim bardzo mocno wiało...
Wypatrywałam go chyba z minutę ...szukam tej jego zielonej kurtki i szukam...aż tu nagle patrzę, a moje dziecko wypuszczone na dwór w samej bluzie!!!!!!!!!!! Jezu, psa z kulawą nogą bym na spacer nie wypuściła wtedy, a one Matiego wypuściły bez kurtki!!! Zagotowałam się strasznie, ale pomyślałam, że afer robić nie będę, może nie chciał założyć, może się buntował, czy coś....postanowiłam sprawę wyjaśnić następnego dnia. Podeszłam grzecznie do Pani i mówię, że Mati mi powiedział, że wczoraj był na dworze bez kurtki i czy mogłaby ona mi to wyjaśnić. A Pani w żywe oczy się wyparła, że przecież to niemożliwe, że Mati wymyśla, że zawsze dzieci mają kurtki, a tym bardziej wczoraj, bo było tak zimno!!!

Postanowiłam to przemilczeć, ale wiedziałam już, że muszę być czujna.


Po tych incydentach  Mati jeszcze bardziej okazywał swoją niechęć do przedszkola. Ranne pobudki przerodziły się w horror, płacz, lament i mówienie, że "on nie idzie do przedszkola, bo jest za malutki". Potem doszło do tego moczenie w nocy. Fakt, zdarzyło się to max dwa razy, ale kurde...od ponad pół roku śpi bez pieluchy i nigdy nie miał wpadki. To był w sumie moment w którym zaczęłam się niepokoić.

Minął kolejny tydzień w przedszkolu, a ja dowiaduję się znów, że Mati nie słucha, że nie chce się bawić z grupą, że nie chce łapać dzieci za ręce, że dziewczynki się go boją, bo generalnie w grupie to on wiedzie prym razem z jeszcze innym chłopcem i wszyscy się ich boją! I nagle wychodzi temat taki, że to nie Mati nie chce się bawić, tylko inne dzieci nie chcą się bawić z Matim, a szczególnie dziewczynki...
Ok! Przyjęłam to na klatę i zaczęłam swoje tajne śledztwo.
Z racji tego, że przedszkole widzę z mieszkania, zasiadłam któregoś pięknego dnia przy oknie i obserwowałam ich pobyt na podwórku.

No i jak to na podwórku...dzieci biegają, ganiają się, wywracają i nagle tworzy się jakaś mała zadyma, jest tam sporo dzieci, podbiega nauczycielka i........nieważne kto był winny, jest tam Mateusz???? no to Mateusz ma karę! Sytuacja powtórzyła się z 2-3 razy.
Kara polegała na tym, że Mati miał siedzieć sam na ławeczce i nie mógł się bawić.
Ledwo usiadł, a w ciągu sekundy zbiegły się do niego chyba z cztery dziewczynki - to pewnie te co się go tak strasznie boją!!! i siadły sobie koło niego, widać było, że się wygłupiają, śmieją...generalnie sielanka.
Po jakiś 20 minutach Pani kazały dzieciom ustawić się w parach.
No i tutaj przyznaję rację nauczycielkom...Mati był nieposłuszny...nie ustawił tak jak Panie prosiły tylko oparł się o przedszkole, stał sobie spokojnie, ale nie wykonał polecenia. To skutkowało tym, że jedna z pań podeszła do niego złapała za ramię i szarpnęła. Szarpała i ciągnęła go, aż do momentu gdzie stał jego kolega z pary. W tym miejscu, pod wpływem jej szarpania Mateuszek się wywrócił, po czym wstał i ją ze złości uderzył, a ona odpłaciła mu się kolejnym szarpnięciem w celu postawienia go "do pionu".
To nie była nauczycielka, tylko niania....która przyszła na staż z Urzędu Pracy.

Chyba nie muszę pisać, co czułam?
Ok, ja wiem, że moje dziecko jest nieposłuszne, ma czasami w głowie chore pomysły i je realizuje, wiem, że czasami uderzy, ugryzie, coś specjalnie zepsuje, ale do cholery jasnej, nikt nie ma prawa szarpać mojego dziecka!
Chciałam od razu zejść na dół i zrobić aferę, ale byłam pewna, że znów się wyprą wszystkiego jak tamtym razem.
Postanowiłam złapać babsztyla na gorącym uczynku i codziennie kamera jest w gotowości.
Nagram ją i wtedy nie będzie miała jak się wykręcić.

Niestety to nie jest jedyne "ale", które mam do pracujących tam Pań.
W zeszłym tygodniu Mateusz ugryzł kolegę - Franka.
Z relacji pani wychowawczyni, ugryzł go tak, że normalnie ręka chyba do amputacji. Mówiła to z takim przejęciem i przerażeniem, ze naprawdę się przestraszyłam.
Sytuacja miała miejsce podczas święta Kubusia Puchatka. Miało odbyć się wręczanie prezentów z wielkiego worka i wychowawczyni chciała wybrać osobę, która wyciągnie prezent jako pierwsza. W tym momencie Franek ruszył jak petarda krzycząc, że on będzie pierwszy, a mój, że przegrywać nie lubi ruszył za Frankiem no i w związku z tym, że Franek był przed nim, Mati uwalił go w rękę, aby wygrać.
Ok, wydaje się logiczne....bo naprawdę Mateusz przegrywać nie potrafi i zawsze się wkurza jak w czymś jest drugi. Czułam się naprawdę głupio, bo ugryzienie ponoć było solidne. Dodatkowo teksty pani wychowawczyni mi nie pomagały: "Ma Pani szczęście, że to trafiło na tatę Franka, który raczej jest bezkonfliktowy....choć nie wiem jak zareaguje mama w domu...ja jakbym była mamą Franka to bym się bardzo zdenerwowała (...) Jak trafi na jakiegoś innego rodzica, to mogą wyniknąć problemy (...) Dlaczego on gryzie? Przecież on ma już 3 lata, problemy powinien załatwiać rozmową"

Helołłłłłłłłłłłłłłl, to jest 3 letnie dziecko, on ma jeszcze problem z opanowaniem emocji!!!
Poza tym, on w domu nie gryzie! Fakt, czasami pacnie Miśka, czy mnie ze złości, ale nie gryzie już od dawna. Ostatni raz był w maju, kiedy to ugryzł w kolano Panią ze żłobka!
No, ale moje argumenty i gadanie nic nie dawało, Pani dalej mi "groziła", że następnym razem, jak trafi na innych rodziców mogą być kłopoty...
Przyjęłam to wszystko na klatę i powiem szczerze, że bardzo się przejęłam. Było mi głupio i wstyd. Następnego dnia zostawiłam Frankowi cukierka na szafeczce, w ramach przeprosin. Po czym spotykam wczoraj mamę Franka w szatni i zaczynamy rozmawiać o tym zdarzeniu.
Zaczęłam od pytania, jak wygląda miejsce ugryzienia, czy już go nie boli? Usłyszałam, żebym w ogóle się nie przejmowała, bo to tylko malutki siniaczek, takie bardziej uszczypnięcie zębami niż ugryzienie. Poza tym, nie mam za co przepraszać, bo Franek też nie jest bez winy, bo przecież popchnął Matiego przy tym worku, aby faktycznie być pierwszym.
Hmmmmm dwie różne historie, a opowiadała nam ją ta sama kobieta.
Trochę to żenujące i śmieszne.
Kiedyś krążyło takie zdjęcie w necie, że nauczycielki napisały, aby rodzice nie brali na serio wszystkiego co mówią dzieci o tym, co się dzieje w przedszkolu.
No w naszym przypadku jest chyba odwrotnie :):)


Najbardziej przykre jest to, że wszyscy potrafią wytykać mi złe zachowania Matiego, ale nikt nie zainteresuje się tym, dlaczego mojego dziecko nie chce chodzić do przedszkola!
Ja nie zamierzam go bronić, bo wiem, że ma swoje za uszami, ale mam wrażenie, że znalazły sobie kozła ofiarnego i po prostu przypięły mu łatkę tego złego i najgorszego.

Myślę o przepisaniu go do innej placówki, bo nie wiem, czy jest sens walczenia, kłócenia się? Przecież to wszystko odbije się na nim.
A może ja po prostu wymyślam i przesadzam????